Artykuły
Na przełomie XIX i XX wieku wielu Żydów w Polsce podjęło próbę asymilacji z ludnością nieżydowską. Polegało to m.in. na przyjmowaniu języka polskiego, uczestniczeniu w życiu kulturalnym kraju oraz integrowaniu się ze społeczeństwem poprzez edukację i działalność zawodową.
Proces asymilacji bywał postrzegany jako sposób na uniknięcie dyskryminacji i osiągnięcie sukcesu społecznego, choć nie zawsze był w pełni akceptowany zarówno przez środowiska żydowskie, jak i nieżydowskie. Wzbudzał też kontrowersje w kontekście zachowania tożsamości religijnej i kulturowej.
Żydzi w Polsce tworzyli zorganizowane społeczności z własnymi szkołami, synagogami i strukturami samorządowymi. W wielu miastach stanowili istotną część mieszkańców i aktywnie uczestniczyli w lokalnym handlu, rzemiośle i edukacji.
Kultura żydowska w Polsce była niezwykle zróżnicowana. Istniały szkoły świeckie i religijne, prasa jidysz i hebrajska, teatry oraz bogate życie literackie. Polska była jednym z najważniejszych centrów życia żydowskiego w Europie.
